រតនគិរី: គេអាចធ្វើដំណើរទៅកាន់ខេត្តរតនគិរី ដែលជាតំបន់ទេសចរណ៍ធម្មជាតិដ៏ល្អប្រណីត នៅភូមិភាគឦសាន នៃប្រទេសកម្ពុជា ដែលជាគោលដៅសំខាន់បំផុត សម្រាប់ភ្ញៀវទេសចរ គឺត្រូវធ្វើដំណើរចេញពីរាជធានីភ្នំពេញ តាមផ្លូវជាតិលេខ៦ កាត់ខេត្តកំពង់ចាម ផ្លូវជាតិលេខ៧ និងលេខ១៣ ខេត្តក្រចេះ ស្ទឹងត្រែង ដល់ចំណុចផ្លូវបំបែកអូរពងមាន់ បែកចូលផ្លូវខាងស្តាំដៃ តាមផ្លូវតាមផ្លូវជាតិលេខ៧៨អា ឆ្ពោះត្រង់ទៅកើតជិត ១០០ គីឡូម៉ែត្រ នឹងដល់ទីរូមខេត្តរតនគិរី ដែលមានរយៈចំងាយសរុប ៥៨៨ គីឡូម៉ែត្រ គិតពីរាជធានីភ្នំពេញ។
រមណីយដ្ឋានដ៏ស្រស់ស្អាតបែបធម្មជាតិពិតៗទាំង ១០ កន្លែង នៅរតនគិរី រួមមាន៖
១-រមណីយដ្ឋានបឹងយក្សឡោម
២-រមណីយដ្ឋានទឹកធ្លាក់ចាអ៊ុង
៣-ទឹកធ្លាក់កាចាញ
៤-ទឹកធ្លាក់កាទៀង
៥-ទឹកធ្លាក់អូរស៊ិនលែរ៍
៦-រមណីយដ្ឋានឥសីបតមៈ
៧-រមណីយដ្ឋាបឹងលំកុដ
៨-រមណីយដ្ឋាទឹកជួរតាតតាំ
៩-រមណីដ្ឋាវាលថ្មរំប្លង់
១០-រមណីយដ្ឋានឧទ្យានជាតិវីរជ័យ។
១-រមណីយដ្ឋានធម្មជាតិបឹងយក្សឡោម៖
បឹងយក្សឡោម ជារមណីយដ្ឋានធម្មជាតិជាទីគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍បំផុត ស្ថិតនៅលើតំបន់ខ្ពង់រាប ចំកណ្តាលភ្នំ នៃខេត្តរតនគិរី ដែលកើតឡើង ដោយបន្ទុះភ្នំភ្លើងជាច្រើនសតវត្សរ៍មកហើយ ស្ថិតនៅក្នុងឃុំយក្សឡោម ស្រុកបានលុង មានចំងាយ ៥ គីឡូម៉ែត្រ ពីទីក្រុងបានលុង។ បឹងនេះ មានសណ្ឋានរាងមូល ដោយមានបន្ទាត់កាត់ផ្ចិតប្រមាណជាង ៨០០ ម៉ែត្រ ជំរៅ ៤៨ ម៉ែត្រ។
នៅទីនេះ បានផែពីរ ដែលសង់លយទៅលើផ្ទៃទឹក សំរាប់អ្នកទេសចរអង្គុយលំហែរ គយគន់ត្រីកំពុងហែលទឹក មើលបក្សាបក្សី តាមដងព្រៃនៅជំវិញមាត់បឹង។
បឹងយក្សឡោមក៏ជាកន្លែងសំរាប់ងូតទឹក ឬហែលទឹកលេងកំសាន្តផងដែរ។ នៅមាត់បឹងពីខាងលិចមានមជ្ឈមណ្ឌល ដែលសាងសង់ឡើង សំរាប់ផ្តល់ព័ត៌មានផ្សេងៗពីបឹងយក្សឡោម និងជាកន្លែងដាក់តាំងសិប្បកម្មរបស់ជនជាតិភាគតិច និងលក់វត្ថុអនុស្សាវរីយ៍។
អ្នកទេសចរនិយមចូលចិត្តទៅហែលទឹកលេង និងដើរកំសាន្តតាមព្រៃភ្នំជំវិញបឹង ដោយមានអាហារយកទៅជាមួយផង។ បឹងយក្សឡោម គឺកន្លែងមួយ ដែលបងប្អូនជនជាតិភាគតិចនៅក្បែរនោះ គោរពបូជាដោយគេជឿថា អារក្ស ជាម្ចាស់ទឹកដីព្រៃប្រឹក្សា សន្ថិតនៅទីនោះ។
បច្ចុប្បន្នទីនោះ មានសភាពស្ងប់ស្ងាត់នៅកណ្តាលទ្រូងព្រៃ ប្រៀបបានជាទីឋានដ៏សុខសាន្តសំរាប់ពពួកសត្វព្រៃ និងអ្នកទេសចរទាំងឡាយ ដែលស្វែងរកភាពស្ងប់ស្ងាត់ ឬក៏និយមរករមណីយដ្ឋានទេសចរណ៍ថ្មីបំផុត។ បឹងនេះប្រៀបបាននឹងមេដែកឆក់សំរាប់ស្រូបទាញអង្រួនបេះដូងភ្ញៀវទេសចរ ចាប់អារម្មណ៍កាន់តែខ្លាំង ដោយខានពុំបាន ខណៈដែលភ្ញៀវទេសចរជាតិ និងអន្តរជាតិបានធ្វើដំណើរកំសាន្តទៅដល់ខេត្តរតនគិរីនេះ។
ទឹកបឹង ដែលជានិច្ចកាលត្រជាក់ ថ្លាយុង ឆ្លុះពណ៌ជាមួយព្រៃឈើខៀវស្រងាត់ដែលព័ទ្ធជុំវិញមាត់បឹងនោះ ហើយអមដោយសំឡេងបក្សាបក្សីស្រែកយ៉ាងគ្រលួច។ បឹងយក្សឡោមបានក្លាយជាគោលដៅសំរាប់ភ្ញៀវទេសចរ មុជទឹកហែលកំសាន្ត អារម្មណ៍បំបាត់ក្តីកង្វល់។
នៅពេលដើរ ឬជិះកង់ ទស្សនាកំសាន្តនូវទេសភាពស្រស់ត្រកាល ព័ទ្ធជុំវិញមាត់បឹង ដែលពេលខ្លះ អាចឱ្យគេពើបប្រទះសត្វបក្សាបក្សី ឬសត្វព្រៃផ្សេងៗទៀត។ ជនជាតិដើមភាគតិចមានជំនឿថា ទឹកបឹងជាព្រលឹងវិញ្ញាណ ដែលពួកគេទាំងអស់គ្នាតែងតែគោរពបូជា និងធ្វើការបន់ស្រន់សុំឱ្យវត្ថុស័ក្តិសិទ្ធិនោះការពារដល់ពួកគេ និងទឹកដីបព្វបុរសផងខ្លួនឱ្យនៅគង់វង្សជានិច្ច។ ប្រជាជនខ្លះ បានផ្តល់ជូនភ្ញៀវទេសចរជាតិ និងអន្តរជាតិនូវការលក់ដូរវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ ផលិតផលសិប្បកម្ម កសិកម្មជាច្រើនមុខ ដែលផលិតដោយជនជាតិដើម ភាគតិចនៅមូលដ្ឋាននោះតែម្តង។
២-រមណីយដ្ឋានទឹកធ្លាក់ចាអ៊ុង៖
ទឹកធ្លាក់ចាអ៊ុង មានចំងាយប្រមាណ ២គីឡូម៉ែត្រ ពីទីក្រុងបានលុង តាមផ្លូវទៅស្ទឹងត្រែង រួចបត់ស្តាំ ទៅតាមផ្លូវលំប្រមាណ ៦ គីឡូម៉ែត្រ។ ទឹកធ្លាក់ចាអ៊ុង ស្ថិតនៅកណ្តាលព្រៃ ក្នុងឃុំចាអ៊ុង ស្រុកអូរជុំ។
យើងហៅទឹកធ្លាក់នេះ តាមជនជាតិគ្រឹង ដែលរស់នៅក្នុងភូមិចាអ៊ុង នៅជិតទឹកធ្លាក់នេះ។
ប្រភពទឹកធ្លាក់នេះ ចេញពីភ្នំឥសីបតមៈ ឬភ្នំស្វាយ នៅជិតទីក្រុងបានលុង។
មានសណ្ឋានភាពពីខាងលើ ជាអូរតូចមួយ ទឹកហូរ មិនដាច់តាមល្បាក់ថ្មតូចៗ ហើយធ្លាក់ទៅក្នុងជ្រោះខាងក្រោម មានកំពស់ ២៥ ម៉ែត្រ។ ដើម្បីមើលទឹកធ្លាក់ យើងត្រូវចុះជំរាលភ្នំទៅជ្រោះខាងក្រោម យើងនឹងឃើញរូងថ្មមួយយ៉ាងធំ ដែលនៅពីខាងលើរូងនេះមានផ្ទាំងថ្មរាបស្មើជាដំបូល។
នៅមាត់ជ្រោះ មានដុំថ្មធំៗ ជាកន្លែងសំរាប់អង្គុយ ឬឈរមើលទឹកធ្លាក់ពីលើកំពូលភ្មំដ៏អស្ចារ្យ គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍។
នៅជុំវិញមានដើមឈើតូចធំ និងវល្លិ៍ដុះជុំវិញជាច្រើនស្អេកស្អះជាមួយនឹង ទឹកដែលកំពុងហូរធ្លាក់។ ទស្សនីយភាពដ៏អស្ចារ្យ គឺស្រស់ស្អាត ដូចនៅក្នុងគំនូរចំហាយទឹកចេញពីខ្សែទឹកធ្លាក់ បង្កើតបានជាខ្យល់សំនើម មានពណ៌ដូចអ័ព្ទនៃទឹកសន្សើម ដែលជាប្រភពផ្គត់ផ្គង់ដល់ការដុះរីកលូតលាស់ នៃរុក្ខជាតិគ្រប់ប្រភេទនៅទីនេះ។
នៅពេលខ្លះដោយសារបានចំណាំងកាំរស្មីព្រះអាទិត្យ ចាំងកាត់ខ្សែទឹក និងចំហាយទឹកនោះ ក៏បង្កើតបានឆពណ្ណរង្សី ដូចឥន្ធនូ។ សហគមន៍ទើបសាងសង់ជណ្តើរថ្មធំមួយ ដើម្បីសំរួលដល់ការចុះឡើងរបស់ភ្ញៀវទេសចរ ដែលមានបំណងចុះទៅដល់បាតជ្រោះដែលទឹកហូរធ្លាក់ចុះទៅដ៏ជ្រៅសន្លឹមនោះ។ នៅឯបរិវេណខាងលើ នៃទឹកធ្លាក់ចាអ៊ុងនេះក៏មានអ្នកស្រុកលក់ដូរចំណីអាហារ ភេសជ្ជៈ និងវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ជាច្រើនសំរាប់ភ្ញៀវទេសចរដែរ។
៣-រមណីយដ្ឋានឥសីបតមៈ ឬភ្នំស្វាយ៖
ទីកន្លែងស័ក្តិសិទ្ធិឥសីបតមៈ តាំងនៅលើកំពូលភ្នំស្វាយ មានចំងាយពីរគីឡូម៉ែត្រ ខាងលិចក្រុងបានលុង។ នៅជើងភ្នំពីខាងកើត មានវត្តមួយ ឈ្មោះថា វត្តឥសានរតនារាម ដែលជាទីសក្ការៈបូជារបស់ពុទ្ធសាសនិកជន ដែលនៅក្នុងទីក្រុងបានលុង ក៏ដូចជាពលរដ្ឋក្នុងខេត្តរតនគិរី និងភ្ញៀវទេសចរ ដែលទៅកំសាន្តផងដែរ។
នៅលើកំពូលភ្នំ មានចំលាក់ព្រះពុទ្ធរូបចូលនិពាន្វមួយព្រះអង្គយ៉ាងធំ សឹងនៅលើបល្ល័ង ក្រោមម្លប់ដំបូលធ្វើអំពីបេតុង។
ព្រះពុទ្ធរូបនេះ កសាងឡើងក្នុងឆ្នាំ១៩៩៤ ដើម្បីជាទីសក្ការៈបូជារបស់ពុទ្ធសាសនិកជន។ ពីលើកំពូល យើងអាចមើលឃើញទេសភាពជិតឆ្ងាយដ៏អស្ចារ្យ នៅជុំវិញភ្នំ ជាពិសេសទីក្រុងបានលុងតែម្តង។ ខ្យល់អាកាសបរិសុទ្ធត្រជាក់នារដូវប្រាំង ធ្វើឲ្យអ្នកទេសចរ មិនចង់ចាកចេញពីលើកំពូលភ្នំឡើយ។
ភ្នំនេះ លំអដោយទេសភាពពណ៌បៃតងជានិច្ច នៅតាមទីវាលជំរាលជ្រលងភ្នំ រួចបន្តដោយជួរភ្នំនៅឯនាយជាប់នឹងជើងមេឃ។
សព្វថ្ងៃនេះ ទីកន្លែងដ៏ស័ក្តិសិទ្ធិនេះ ប្រជាជនទៅគោរពបូជាដើម្បីសុំលាភសំណាង ជោគជតារាសី និងសុំក្តីសុខសប្បាយ។
៤-រមណីយដ្ឋានទឹកធ្លាក់កាទៀង៖
ទឹកធ្លាក់កាទៀង ស្ថិតនៅក្នុងឃុំល្បាំង១ ស្រុកលំផាត់ មានចំងាយប្រមាណ ៧ គីឡូម៉ែត្រ ពីក្រុងបានលុង។ ទឹកធ្លាក់កាទៀង ស្ថិតនៅក្រោមទឹកធ្លាក់កាចាញ មុននឹងធ្វើដំណើរទៅដល់រមណីយដ្ឋានទឹកជ្រោះកាចាញ មានផ្លូវលំបែកទៅស្តាំដៃ តាមរបងរោងចក្រកៅស៊ូក្រែប ឆាយសេង ទៅខាងត្បូង គឺជាផ្លូវទៅកាន់រមណីយដ្ឋានទឹកជ្រោះកាទៀង ដែលមានចំងាយប្រមាណជា ៣ គីឡូម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះ នឹងទៅដល់រមណីយដ្ឋាននេះ។
ទឹកជ្រោះកាទៀង ស្ថិតនៅកណ្តាលព្រៃភ្នំ មានដើមឈើធំៗ ដែលអាចផ្តល់ជាម្លប់យ៉ាងត្រជាក់ ត្រឈឹងត្រឈៃដល់អ្នកទេសចរទាំងឡាយ។ ដើម្បីគយគន់ទេសភាពដ៏ស្រស់ត្រកាល នៃទឹកធ្លាក់នេះឱ្យកាន់តែប្លែក គឺត្រូវចុះតាមជណ្តើរឈើជាច្រើនកាំទៅក្រោម។
នៅខាងក្រោយខ្សែទឹកធ្លាក់នោះ មានរូងថ្មដ៏ធំ អាចឱ្យភ្ញៀវចូលទៅក្នុងបាន ហើយអាចមើលឃើញទេសភាពល្អៗប្លែកៗ ពីធម្មជាតិកាត់តាមខ្សែទឹក ដែលកំពុងធ្លាក់យ៉ាងត្របាញ់នោះ។
ចំណែកនៅខាងលើក្បែរចំណុចទឹកធ្លាក់ មានកន្លែងជិះដំរី សំរាប់ការដើរកំសាន្តតាមព្រៃជុំវិញទីនោះ។ នៅទីនោះ មានផលិតផល ផលិតពីដៃដោយជនជាតិគ្រឹងជាច្រើនមុខដាក់តាំងលក់ ដូចជា ឃ្លោក ស្នា គង ក្រណាត់ប៉ឹង សំពត់ តាមបែបប្រពៃណីជនជាតិដើមភាគតិច ជាដើម។
៥-រមណីយដ្ឋានបឹងលំកុដ៖
បឹងលំកុដ ស្ថិតនៅក្នុងភូមិសាស្ត្រ ឃុំសេដា ស្រុកលំផាត់ ដែលអ្នកទេសចរ អាចទៅកាន់ទីនោះ តាមផ្លូវជាតិលេខ៧៨A មានចំងាយប្រហែល ៥៤ គីឡូម៉ែត្រ ពីក្រុងបានលុង។
វាជាបឹងធម្មជាតិ ដែលមាត់បឹងនេះ មានសណ្ឋានដូចរូបបេះដូងមនុស្ស។ បឹងនេះ មានទំហំ ២៥ ហិកតា ជំរៅប្រមាណជា ៦០ ម៉ែត្រ ហើយមានលក្ខណៈអេកូឡូហ្ស៊ី ដូចបឹងយក្សឡោមដែរ។ បឹងលំកុដ កើតឡើងពីបន្ទុះភ្នំភ្លើង កាលពីសម័យដើមជាច្រើនសតវត្សរ៍មកហើយ។ ស្ថិតនៅលើតំបន់ខ្ពង់រាប និងជួរភ្នំ ដែលគ្របដណ្តប់ ដោយព្រៃត្រូពិច ពណ៌បៃតងជានិច្ច និងហ៊ុមព័ទ្ធជុំវិញ ដោយដុំថ្ម ក្រោមម្លប់នៃដើមឈើធំៗ បានផ្តល់ជាសំបុកមច្ឆាជាតិតូចធំជាច្រើន ប្រភេទរស់នៅបន្តពូជពង្ស ហើយវាក៏ជាធ្នាក់ទាក់ទាញសត្វបក្សាបក្សីស៊ីត្រីជាអាហារ និងបក្សាបក្សីជាច្រើនទៀត រស់នៅជុំវិញមាត់បឹងនេះ ជាអចិន្ត្រៃយ៍។
បឹងលំកុដ មានដើមឈើទ្រេតជាច្រើន ហាក់បីដូចជា ចង់ដួលរលំទៅលើផ្ទៃទឹកបឹងដ៏ថ្លាពណ៌ខៀវស្រងាត់ ហើយជាធម្មតា ទឹកមានភាពត្រជាក់ស្រេប ជាងទឹកបឹងផ្សេងៗ។ នៅឆ្ងាយបន្តិចពីមាត់បឹងលំកុដ គឺជាកន្លែងរស់នៅដ៏សុខសាន្តរបស់ជនជាតិដើមភាគតិចទំពួន ព្នង និងជនជាតិឡាវ។
ប្រជាជនទាំងនោះ ជាកសិករដែលមានជីវភាពរស់នៅពឹងផ្អែកទៅលើដំណាំដាំដុះចំការស្រែ និងអនុផលព្រៃឈើ។ នៅរដូវប្រាំង រថយន្តភាគច្រើន អាចបើកបរទៅកាន់ទីនោះបាន ចំណែកនៅរដូវវស្សាវិញ មានតែរថយន្តប្រភេទខ្ពស់ៗ ( មានខ្លះជារថយន្តកែច្នៃ ) ទើបអាចទៅមកបានងាយស្រួល។
អ្នកទេសចរទាំងអស់ត្រូវរៀបចំប្រដាប់ប្រដាស្បៀងអាហារគ្រប់យ៉ាង យកទៅតាម ទើបជាការប្រសើរ សំរាប់ដំណើរកំសាន្ត ទៅកាន់បឹងធម្មជាតិដ៏ស្រស់បំព្រងមួយនេះ។
៦-រមណីយដ្ឋានវាលថ្មរំផ្លង់៖
វាលថ្មរំផ្លង់ ជាវាលថ្មលាត់សន្ធឹង នៅកណ្តាលព្រៃក្នុងឃុំអូរជុំ ស្រុកអូរជុំ។ ចេញពីទីក្រុងបានលុង តាមផ្លូវខេត្តឆ្ពោះទៅស្រុកអូរជុំ ប្រមាណ ១០ គីឡូម៉ែត្រ ដល់ផ្លូវបំបែកជាបួន រួចបត់ស្តាំ តាមផ្លូវទៅស្រុកតាវែងប្រមាណ ៤ គីឡូម៉ែត្រ យើងនឹងទៅដល់ទីនោះ។
វាលថ្ម មានសណ្ឋានរាបស្មើទ្រវែង ប្រកបដោយព្រៃឈើធំៗព័ទ្ធជុំវិញ។ វាជារមណីយដ្ឋានអេកូទេសចរណ៍គួរឱ្យទាក់ទាញមួយ ជាដែនដីប្រពៃណីនៃសហគមន៍កុលសម្ព័ន្ធភ្នំរស់នៅទីនោះ។ នៅលើវាលនោះ មានស្មៅ និងមានរុក្ខជាតិព្រៃដែលមានផ្ការីកស្គុសស្គាយនារដូវវស្សា ចាប់ពីខែឧសភា ដល់ខែមករា។
នៅក្បែរនោះមានអូរតូចមួយមានទឹកថ្លាឈ្វេងជានិច្ច និងជួនកាលហូរផង ហើយបានជាដាក់ឈ្មោះថា “វាលថ្មរំផ្លង់” ដោយយកតាមឈ្មោះកូនមេកន្ទ្រាញកុលសម្ព័ន្ធភ្នំ ដែលរស់នៅជុំវិញតំបន់នោះ។
យោងទៅតាមរឿងព្រេងរបស់ជនជាតគ្រឹង ដំណាលថា កាលពីព្រេងនាយមានកុមារជនជាតិដើមភាគតិចម្នាក់ឈ្មោះ រំផ្លង់ បានទៅបង្ហោះខ្លែងលេងនៅវាលថ្មនេះ ហើយខ្លែងក៏បានធ្លាក់ទើរនៅលើចុងឈើ។ រំផ្លង់ ក៏បានឡើងលើដឹមឈើនោះ ដើម្បីយកខ្លែងរបស់ខ្លួនមកវិញ។ ដោយចៃដន្យ កុមាររំផ្លង់ របូតដៃធ្លាក់ពីលើដើមឈើ ស្លាប់នៅទីនោះទៅ។ សាកសពកុមារ រំផ្លង់ ត្រូវបានគេបញ្ចុះនៅទីព្រៃនោះ។
តរៀងមក ជនជាតិគ្រឹង ដែលមានភូមិដ្ឋាននៅជិតវាលរំផ្លង់ ជឿថា វិញ្ញាណក្ខន្ធរបស់រំផ្លង់ សន្ថិតនៅការពារថែរក្សាទីព្រៃជុំវិញវាលរំផ្លង់នេះ ទើបពួកគេមិនហ៊ានប៉ះពាល់រុករានកាប់ព្រៃនេះ ធ្វើជាចំការ ព្រោះជាព្រៃរបស់អារក្ស។ ដូចនេះហើយ ទើបគេឲ្យឈ្មោះ វាលរំផ្លង់ តាមឈ្មោះរបស់កុមាររំផ្លង់តរៀងមក។
អ្នកទេសចរនិយមនាំគ្នាទៅកំសាន្តនៅវាលថ្មនេះ ដោយមានអាហារពិកនិកទៅជាមួយ។
ទីកន្លែង និងកាលបរិច្ឆេទនៃមរណភាពរបស់រំផ្លង់ ត្រូវបានប្រារព្ធធ្វើឡើងជារៀងរាល់ឆ្នាំ ដោយកុលសម្ព័ន្ធភ្នំទាំងឡាយ នៅជំនាន់ក្រោយៗមកទៀត។ ពួកកុលសម្ព័ន្ធភ្នំនៃតំបន់នោះ តែងមកពីទីជុំវិញជិតឆ្ងាយទាំងអស់ ដើម្បីមកប្រារព្ធបូជាដល់ដួងព្រលឹងរបស់រំផ្លង់។
ពួកគេគ្រប់ៗគ្នា តែងតែនាំមកជាមួយនូវម្ហូបអាហារ ផ្លែឈើគ្រប់មុខ និងជាពិសេស គឺស្រាពាង មកកាន់កម្មវិធីនេះរាល់ៗឆ្នាំ។ ចំណែកអង្កាម ដែលជាវត្ថុធាតុដើមមួយប្រភេទ សំរាប់យកមកធ្វើស្រាពាង តាមបែបប្រពៃណីជនជាតិដើមកុលសម្ព័ន្ធភ្នំ ក៏ត្រូវបានគេបាចសាចចោល នៅបរិវេណប្រារព្ធពិធីនោះ ដែលនៅក្បែរផ្នូររបស់រំផ្លង់។ លុះក្រោយមកគំនរអង្កាម ក៏កាន់តែរីកធំឡើងៗ រហូតក្លាយជាកូនភ្នំតូចមួយនៅទីនោះ ដែលបច្ចុប្បន្នប្រសិនបើយើងដើរឡើងទន្ទ្រាំលើកូនភ្នំនោះ វានឹងឮសូរសំលេងខ្ទ័រ។
ដោយការគោរពប្រតិបត្តិយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួននូវប្រពៃណីរបស់ខ្លួន ប្រជាជនកុលសម្ព័ន្ធភ្នំទាំងឡាយ បានដឹង និងស្គាល់ទាំងអស់អំពីពិធីបុណ្យរំផ្លង់ ហើយនិងទីកន្លែងរៀបចំពិធី។ មូលហេតុនោះហើយ ដែលប្រជាជនកុលសម្ព័ន្ធភ្នំមូលដ្ឋាន និងប្រជាជនខ្មែរនៅទីនោះហៅថា វាលរំផ្លង់ រហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ន និងជាទីកំសាន្តទេសចរណ៍ នារដូវបុណ្យទានទាំងភ្ញៀវជាតិ និងអន្តរជាតិ។
៧-រមណីយដ្ឋានទឹកធ្លាក់កាចាញ៖
ទឹកធ្លាក់កាចាញ ស្ថិតនៅចំងាយប្រមាណ ៦ គីឡូម៉ែត្រ ពីក្រុងបានលុង ក្នុងភូមិ២ សង្កាត់កាចាញ ក្រុងបានលុង។ ជាទឹកធ្លាក់ មិនចេះរីងស្ងួត មានកំពស់ ១២ម៉ែត្រ នៅតាមដងអូរមួយ ឈ្មោះថា អូរកន្ទឹង ហូរកាត់ទៅទន្លេស្រែពក ក្នុងស្រុកលំផាត់។
យើងហៅឈ្មោះទឹកធ្លាក់នេះ តាមជនជាតិគ្រឹង នៅភូមិកាចាញ។ នៅក្នុងចំណោមព្រែក និងចំការកៅស៊ូ ដែលមានម្លប់ត្រឈឹងត្រឈៃ ទឹកធ្លាក់កាចាញ បានផ្តល់នូវទស្សនីយភាពដ៏អស្ចារ្យមួយ ដែលទាក់ទាញទេសចរ ទៅកំសាន្តអង្គុយមើលចរន្តទឹកធ្លាក់ពីល្បាក់ឥតឈប់ឈរ បែកផ្កាត្រែង ពេញផ្ទៃអាង ក្នុងជ្រោះខាងក្រោម។
ដើម្បីគយគន់សំរស់ដ៏ត្រកាលនៃទឹកធ្លាក់នេះ ឱ្យកាន់តែប្លែកចំឡែកអារម្មណ៍នោះ ទេសចរទាំងអស់ត្រូវចុះតាមជណ្តើរសង់អំពីឈើ១ ប្រមាណជា ៧២ កាំ។
ផ្នែងខាងលើទឹកជ្រោះម្ខាង ជាទីកន្លែង ដែលអ្នកទេសចរចូលចិត្តនាំគ្នាបរិភោគអាហារពិកនិក ក្រោមម្លប់ឈើនៅទីនោះ។ ជណ្តើរសំរាប់ឡើងជិះដំរីមួយកន្លែង ធ្វើឡើង កាលពីឆ្នាំ១៩៩៨ សំរាប់អ្នកទេសចរជិះដំរីកំសាន្តលេង។
វាគឺជារមណីយដ្ឋានធម្មជាតិ ដ៏ស្រស់ត្រកាលមួយ តែងតែទាក់ទាញភ្នែកភ្ញៀវទេសចរគ្រប់ៗរូប ឱ្យទៅទស្សនាទីនោះ។ ដើរកំសាន្តលេងតាមស្ពានយោល ដែលលាតសន្ធឹងនៅពីមុខចរន្តទឹកធ្លាក់។ នៅចំណុចខាងក្រោមនេះ មានដើមឈើធំៗដែលអាចផ្តល់ជាម្លប់ដល់ការសំរាកលេង ឬហូបចុកចំណីអាហារ។
៨-រមណីយដ្ឋានទឹកជួរតាតតៃ៖
ជួរតាតតៃ ស្ថិតនៅតាមបណ្តោយទន្លេស្រែពក ក្នុងឃុំជ័យឧត្តម ស្រុកលំផាត់ មានចំងាយប្រហែល ៣៤ គីឡូម៉ែត្រ ខាងត្បូងក្រុងបានលុង។ ជាទីកន្លែង ដែលមានល្បាក់ទឹកជួរហូរជ្រែក តាមចន្លោះថ្មដា ស្រស់ត្រកាល។
ទឹកជួរតាតៃ តែងតែបង្ហាញភាពទាក់ទាញរបស់ខ្លួន នៅរដូវប្រាំងចាប់ពីខែកុម្ភៈ ដល់ខែមេសា។ នាអំឡុងពេលនេះ គេអាចលេងកំសាន្តជាមួយនឹងទឹកដ៏ថ្លាឈ្វេង ហូរកាត់តាមចន្លោះផ្ទាំងថ្មតូចធំ និងឆ្នេរខ្សាច់ ហើយនៅតាមវាល ដែលមានល្បាក់ទឹកជួរហូរកាត់នោះ ក៏សំបូរទៅដោយកូនព្រៃរុក្ខជាតិលិចទឹកដែរ។
ដោយមានបណ្តោយ ២ ទៅ ៣ គីឡូម៉ែត្រ ល្បាក់ទឹកជួរតាតៃ ក៏ផ្តល់ជាកន្លែងដ៏ប្រសើរមួយសំរាប់ការស្ទូចត្រីលេងកំសាន្ត នៅត្រង់ចំណុចស្ងាត់ៗខ្លះ។ ក្នុងពេលពិធីបុណ្យចូលឆ្នាំខ្មែរខាងមុខនេះ ល្បាក់ទឹកនេះ ជាកន្លែងដ៏ល្អពិសេសមួយ សំរាប់អ្នកទេសចរក្នុងស្រុក ដែលនិយមធ្វើដំណើរកំសាន្តវិលល្ងាច ពីទីរួមខេត្តទៅកាន់ទីនោះ ដើម្បីទទួលទានអាហារពិកនិក រួចចុះមុជទឹក និងហែលទឹកលេងកំសាន្តយ៉ាងត្រជាក់ចិត្ត។
៩-រមណីយដ្ឋានទឹកជ្រោះអូរស៊ិនលែរ៍ ឬទឹកជ្រោះ៧ជាន់៖
ទឹកជ្រោះអូរស៊ិនលែរ៍ ត្រូវបានរកឃើញនៅស្រុកលំផាត់ មានចំងាយត្រឹមតែ ៣០ គីឡូម៉ែត្រ ភាគនិរតីទីរួមខេត្តបានលុង។ ភ្ញៀវអាចទៅដល់ទីនោះបាន ដោយរថយន្ដ ឬរថយន្ដម៉ាស៊ីនកង់បួន និងអ្នកបើកបរ ដែលមានបទពិសោធន៍។
ល្បឿនបើកបរយឺតបំផុត តាមបណ្ដោយផ្លូវតូចដែលឆ្លងកាត់ព្រៃ និងកាត់ស្ទឹងតូចៗមួយចំនួន ដែលត្រូវបត់បែនដូចពស់លូនច្រើនអន្លើ។ ការធ្វើដំណើរទាមទារមួយថ្ងៃពេញ ហើយអ្នកធ្វើដំណើរត្រូវតែរៀបចំកញ្ចប់អាហារ និងភេសជ្ជៈ ព្រោះថា គ្មានលក់របស់ទាំងនោះ នៅតាមផ្លូវ ឬនៅទឹកជ្រោះឡើយ។
ទឹកធ្លាក់មានចំនួន៧ជាន់ មានទេសភាពស្រស់ស្អាត ដែលមានទីតាំងនៅកណ្ដលព្រៃត្រូពិក ដែលអភិរក្ស កម្រមានពន្លឺថ្ងៃចាំងចូលផ្នែកខ្លះ នៃតំបន់នេះ។ គ្រាន់តែធ្វើដំណើរទៅដល់ទីនោះភ្លាម ភ្ញៀវទេសចរទាំងអស់ សុទ្ធតែលាន់មាត់សរសើរថា ពិតជាស្រស់ស្អាតមែន ធ្វើឲ្យទាក់ចិត្តទាក់ភ្នែកណាស់។
មានទឹកជ្រោះចំនួន ៤ សរុប តាមផ្លូវទឹកនេះ។ ទឹកជ្រោះអូរស៊ិនលែរ៍ ជាចំណុចកណ្ដាលនៃទឹកហូរ ដែលមានទឹកធ្លាក់ទៅអូរចំនួនមួយ និងពីរទៀត មានទីតាំងប្រហែលនឹងការដើរឡើងបណ្ដោយអូរ ៣ ម៉ោង។ នៅចំណុចកណ្ដាល នៃទឹកធ្លាក់ ទឹកធ្លាក់ ៤ ម៉ែត្រលើទទឹង ៣០ ម៉ែត្រ។ ទឹកជ្រោះនេះ ហូរទម្លាក់ខ្លួន ចុះពីលើថ្មដា ហើយពត់ពេនអង្គាញ់ៗទៅតាមល្បាក់ភ្នំ ជាប្រាំពីរផ្នត់ មើលយូរទៅប្រៀបបាននារីម្នាក់ កំពុងឈររំសាយសក់យ៉ាងស្ងប់ស្ងាត់ នៅចំកណ្តាលហ្វូងធម្មជាតិ។ នេះជាជាន់ ដែលជាកន្លែងងាយស្រួលសម្រាប់មុជ និងហែលទឹក ក្នុងទឹកជ្រោះធម្មជាតិថ្លាឆ្វង់ និងធ្វើឲ្យបរិយាកាសត្រជាក់។
ទឹកហូរល្មមអំឡុងរដូវប្រាំង ស័ក្ដិសមសម្រាប់ការហែលលេង។ អំឡុងរដូវធ្លាក់ខ្យល់មូសុង (រដូវរស្សា) ទឹកហូរខ្លាំងទឹកគួច និងអូសទាញខ្លាំងធ្វើឲ្យការហែលទឹកមានគ្រោះថ្នាក់។
ទឹកជ្រោះអូរស៊ិនលែរ៍ នៅឆ្ងាយពីផ្លូវ ដែលធ្វើដំណើរញឹកញាប់ និងជារង្វាន់ នៃការស្ងប់ស្ងាត់ចេញពីព្រៃ។ គេអាចទស្សនាទឹកជ្រោះស្រស់ស្អាតជាច្រើនទៀត ដែលលាក់ខ្លួននៅក្នុងព្រៃកំពុងរង់ចាំការស្វែងរក។
រមណីយដ្ឋាននេះគ្របដណ្តប់ដោយព្រៃស្រោងពណ៌បៃតង ដែលហ៊ុមព័ទ្ធជុំជិតដោយជួរភ្នំ និងខ្ពង់រាបប្រកបដោយភាពសុខដុមរមនាពីធម្មជាតិ សំរាប់សត្វព្រៃ គ្រប់ប្រភេទ និងឮតែសំលេងខ្ញៀវខ្ញារនៃសត្វបក្សាបក្សី។
ទឹកជ្រោះនេះ បានរក្សាទុកអាថ៌កំបាំងយ៉ាងល្អ លាក់ខ្លួនក្នុងព្រៃ រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ។ ស្ថានភាពផ្លូវ ត្រូវបានធ្វើឲ្យប្រសើរឡើងយ៉ាងគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីជំរុញឲ្យមានការផ្សងព្រេង និងពិសោធន៍ជាមួយទឹកជ្រោះធម្មជាតិដ៏អស្ចារ្យនេះអំឡុងរដូវប្រាំង។
១០-រមណីយដ្ឋានឧទ្យានជាតិវីរជ័យ៖
ព្រៃឈើធម្មជាតិ ដែលមានទេសភាពស្រស់ស្អាត ភ្នំ ទីទួល ជ្រលងភ្នំ និងដៃទន្លេសហគមន៍ជនជាតិភាគតិចក្នុងតំបន់ និងជីវិតសត្វព្រៃសម្បូរបែប កំពុងរង់ចាំភ្ញៀវទេសចរ នៅឧទ្យានជាតិវីរជ័យ។
ឧទ្យានជាតិវីរជ័យ គ្របដណ្ដប់ផ្ទៃក្រឡា ៣.៣២៥ គីឡូម៉ែត្រការ៉េ ស្ថិតនៅក្នុងស្រុកវ៉ឺនសៃ និងស្រុកតាវែង និងលាតសន្ធឹង ដល់ស្រុកសៀមប៉ាង របស់ខេត្តស្ទឹងត្រែង។ វាមានចម្ងាយប្រហែល ៦០ គីឡូម៉ែត្រ ភាគខាងជើងក្រុងបានលុង។ ឧទ្យានជាតិវីរជ័យ បម្រើជាឧទ្យានធំបំផុត នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ដែលមានតំបន់អភិរក្សជាប់គ្នានឹងប្រទេសឡាវ និងវៀតណាម ដែលគេហៅថា តំបន់កន្ទុយនាគ បញ្ចូលគ្នា ដែលជាតំបន់ធំបំផុត នៃតំបន់អភិរក្សក្នុងទ្វីបអាស៊ី។
វាជាតំបន់ជីវធម្មជាតិដំបូងតែមួយគត់ ដែលនៅសេសសល់ពីការមិនបំផ្លាញពីមនុស្សក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ក៏ដូចជា នៅតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍។ ទីនោះមានដើមឈើ ដែលមានអាយុរាប់ពាន់ឆ្នាំ វាលស្មៅធំៗ បក្សីរាប់រយប្រភេទបូករួមទាំងសត្វ Create Hornbill និងសត្វត្រសេះក្រហម (Red-collared Woodpecker) ហើយសត្វព្រៃរស់នៅ និងមានសុខដុមនៅទីនោះ។
ព្រៃឈើដ៏ធំ វាលស្មៅ ភ្នំ និងជ្រលងភ្នំ នៅមានយ៉ាងធំធេង ដែលមិនទាន់រកឃើញ និងមិនរំខាន ដោយការតាំងទីលំនៅរបស់មនុស្ស និងនៅតែជាកន្លែងរស់នៅរបស់សត្វព្រៃ ដែលមិនទាន់រកឃើញ។
តំបន់នេះ ផ្ដល់នូវជម្រកយ៉ាងសំខាន់ សម្រាប់សត្វខ្លា ដំរី គោព្រៃ និងមានទេសភាពដ៏ស្រស់ស្អាតមួយចំនួន ជាពិសេសប្រភេទសត្វ និងបក្សី ដែលត្រូបានគំរាមកំហែងនៅលើពិភពលោក។
នៅភាគនិរតី នៃប្រទេសកម្ពុជា ឧទ្យានជាតិវីរជ័យ ជាជម្រកនៃប្រជាជនកុលសម្ព័ន្ធក្នុងស្រុក កុលសម្ព័ន្ធភ្នំអស់រយៈពេលច្រើនសតវត្សរ៍មកហើយ និងនៅតែជាមជ្ឈមណ្ឌលមួយ សម្រាប់ភាពសម្បូរបែបនៃវប្បធម៌ក្នុងតំបន់។
ជនជាតិភាគតិចក្នុងស្រុក ប្រាវ កាវិត បន្ដពឹងផ្អែកលើធនធានធម្មជាតិនៃឧទ្យានជាតិវីរជ័យនេះ សម្រាប់ការរស់នៅ ហើយសហគមន៍មួយចំនួនទៀតពេលនេះ កំពុងតែចូលរួមក្នុងកម្មវិធីទេសចរណ៍ធម្មជាតិរបស់ឧទ្យាន។
ឧទ្យានជាតិវីរជ័យ ក៏មានមរតប្រវត្តិសាស្ត្រដ៏ទារុណ តាមរយៈសង្គ្រាមរវាងអាមេរិក និងវៀតណាម ដែលជាកេរ្ដិ៍ដំណែលដែលត្រូវបានឈ្លបមើលរួចរាល់ជាមួយដ៏ទុរយសរបស់ ហូជីមិញ (Ho Chi Minh Trail) ដែលឆ្លងកាត់តាមឧទ្យាននេះ។
នៅឧទ្យានជាតិវីរជ័យ អ្នកនឹងឃើញសត្វជាច្រើនប្រភេទបូករួមទាំងដំរី ខ្លា និងទន្សោង។ ជាងនេះទៅទៀត ឧទ្យានជាតិវីរជ័យ ក៏ជាជម្រក នៃអំបូរជនជាតិក្នុងស្រុកចំនួន ១.៥០០។
ភ្ញៀវទេសចរក៏អាចទស្សនាប្រពៃណី ទំនាមទម្លាប់ ជំនឿ និងសកម្មភាពប្រចាំថ្ងៃរបស់ក្រុមជនជាតិភាគតិចទាំងនេះ ផងដែរ។ គេក៏អាចឃើញស្នាមប្រវត្តិសាស្ត្រ ដែលធ្វើឲ្យនឹកឃើញដល់សង្គ្រាមរវាងវៀតណាម និងសហរដ្ឋអាមេរិក។
ឧទ្យានជាតិវីរជ័យ ក៏ត្រូវបានចាត់ទុកជាសួនបេតិកភណ្ឌរបស់អាស៊ានក្នុងឆ្នាំ២០០៣ ដែលទទួលស្គាល់ ដោយការចូលរួមចំណែកដល់ការអភិរក្សជីវចម្រុះក្នុងតំបន់ និងអន្ដរជាតិ។ តម្លៃដែលត្រូវបង់ឲ្យចូលទស្សនា គឺ ១០ ដុល្លារ សម្រាប់អ្នកទេសចរម្នាក់ តម្លៃនេះ បូកបញ្ចូលទាំងមគ្គុទ្ទេសក៍ផងដែរ។
ផ្ទះសំណាក់របស់សហគមន៍ក៏មានជួលដែរ ដែលមានតម្លៃ ៥ ដុល្លារ ក្នុងមួយយប់៕
0 មតិ:
Post a Comment